Nie da się zaprzeczyć, że osoby pozostające ze sobą w bliskiej relacji np. więzi małżeńskiej czy partnerskiej, stają się dla siebie jednocześnie rodziną. W relacji dwóch osób dochodzi do interakcji wynikających ze wspólnego życia i codziennych doświadczeń — jednak nieco innych, niż w przypadku rodziny.
Rodzina to (według słownika języka polskiego) podstawowa grupa społeczna, którą cechuje więź formalna, wspólnota materialna, mieszkaniowa oraz określony zespół funkcji. Składa się z rodziców oraz ich dzieci.
Terapia rodziny (której najmniejszą jednostką jest związek obojga rodziców), różni się od terapii dla par, a wynika to m.in. z:
- odmiennej relacji terapeutycznej;
- innych umiejętności (kompetencji) terapeuty do przeprowadzenia danej terapii.
Przede wszystkim, relacja partnerska znacznie różni się od innych relacji między poszczególnymi członkami rodziny, dlatego stosuje się odmienne formy terapii w stosunku do pacjentów gabinetu terapeutycznego: rodzinną i par.
Choć nie da się oddzielić relacji w rodzinie od bliskiej relacji osób ją tworzących, należy podkreślić, że:
- terapia par opiera się na intymnej relacji obojga partnerów, związanej również (albo przede wszystkim) ze sferą seksualności;
- związek (para) jest najmniej stabilną relacją rodzinną, którą można rozwiązać;
- w przeciwieństwie do terapii rodzinnej, terapeuci par poruszają inny zakres tematów, problemów, trudności wynikających z bliskiej relacji z drugą osobą;
- terapia rodzinna ma m.in. scalić rodzinę, rozwiązać jej problem, zmniejszyć skutki trudnych doświadczeń lub naprawić błędy we wzajemnym komunikowaniu się. Nad parą decydującą się podjąć terapię w wielu przypadkach ciąży widmo rozstania, co dodatkowo utrudnia decyzję o wizycie i sposób realizacji terapii (pojawia się lęk przed konfrontacją).
