Surdologopeda to osoba posiadająca odpowiednie wykształcenie wyższe, ukończoną w tym kierunku specjalizację oraz niezbędne umiejętności kwalifikujące do pracy z osobami z zaburzeniem słuchu – niedosłyszącymi i głuchymi.
W codziennej pracy surdologopedzi wykonują szereg specjalistycznych badań, na których podstawie dokonują szczegółowej analizy (interpretacji) oraz diagnozy osób z zaburzeniami i uszkodzeniami narządu słuchu. Na co dzień, surdologopeda prowadzi rehabilitację i terapię usprawniającą mowę i sposoby komunikowania się z otoczeniem.
Poza pracą w prywatnych placówkach wsparcia i ochrony zdrowia, surdologopeda współpracuje z nauczycielami osób niesłyszących i słabosłyszących (surdopedagogami), poradniami foniatrycznymi (w zakresie diagnostyki i leczenia niedosłuchów dziecięcych i u osób dorosłych) oraz interdyscyplinarnym zespołem oddziałów otolaryngologicznych.
Surdologopedzi podejmują czynności zawodowe w ośrodkach dla dzieci i młodzieży z uszkodzeniami słuchu, współpracują z osobami dorosłymi w sanatoriach i placówkach opieki dla osób starszych.
Zgodnie z obowiązującą od 2014 roku Klasyfikacją Zawodów i Specjalności na potrzeby rynku pracy oraz zakresu jej stosowania z dnia 7 sierpnia 2014 r., (Dz.U. poz. 1145), surdologopeda znajduje się w grupie audiofonologów i logopedów (kod 2294) z przypisanym symbolem cyfrowym w KZiS nr 229404. Jeszcze w roku 2010, surdologopedia jako specjalizacja przypisana była do zawodu logopedy-surdologopedii z osobnym kodem.
W Indeksie Tytułów Zawodowych Międzynarodowej Standardowej Klasyfikacji Zawodów ISCO-08, surdologopeda przypisany jest do grupy „Audiologists and speech therapists” z symbolem cyfrowym 2266.
W zakresie kompetencji specjalisty – surdologopedy znajduje się m.in.:
- przeprowadzanie szczegółowych badań i analizy czynników wpływających na tempo i jakość opanowywania mowy przez dzieci z uszkodzonym słuchem;
- diagnozowanie stopnia uszkodzenia słuchu oraz trudności językowych;
- diagnozowanie zachowań komunikacyjnych pacjenta z zaburzeniami i uszkodzeniami słuchu na podstawie wywiadu (w przypadku dzieci i młodzieży – z rodzicami, opiekunami);
- inne niezbędne w celach diagnostycznych badania (w tym obserwacja zachowania Pacjenta);
- planowanie rehabilitacji słuchu i mowy osób głuchych lub niedosłyszących na podstawie postawionej przez specjalistę diagnozy;
- prowadzenie terapii logopedycznej osób dorosłych, dzieci i młodzieży z zaburzeniami i uszkodzeniami słuchu, polegającej na wykonywaniu:
- ćwiczeń oddechowych;
- ćwiczeń słuchowych;
- oraz uczeniu się i rozumieniu słów, zdań, wyrażeń:
- rozwijanie u Pacjenta niedosłyszącego lub niesłyszącego umiejętności czytania i pisania;
- prowadzenie zajęć usprawniających percepcję słuchową i wymowę Pacjenta;
- prowadzenie niezbędnej dokumentacji z przeprowadzonych badań, diagnoz – ogólnie: działalności terapeutycznej.
