Psychoterapia humanistyczna

Psychoterapia humanistyczna to grupa koncepcji, które rozwijały się w kontrze do psychoanalizy i behawioryzmu. Jej twórców nazywa się „trzecią siłą w psychoterapii”.

Przedstawiciele tego nurtu kładą akcent na osobowy wymiar ludzkiego istnienia i podejmują w terapii dylematy z tym związane. Terapeuci humanistyczni skupiają się głównie na teraźniejszości. Ponadto zwracają większą uwagę na możliwości osoby będącej w terapii niż na jej deficyty. Za najważniejszą do uzyskania zmiany uważają konstruktywną relację pomiędzy sobą a Pacjentem.

Do koncepcji humanistycznych zalicza się m.in. terapię Gestalt, terapię egzystencjalną czy podejście skoncentrowane na kliencie/osobie Carla Rogersa.

Psychoterapia humanistyczna to podejście, które analizuje, w jaki sposób światopogląd klienta wpływa na dokonywane przez niego wybory. Opiera się na przekonaniu, że osoba będąca w terapii najlepiej rozumie swoje doświadczenia i potrzeby. Terapeuci tego nurtu pomagają Pacjentowi zrozumieć to, czego doświadcza, ale nie interpretują jego uczuć. Ważną zasadą w terapii humanistycznej jest bezwarunkowy, pozytywny szacunek dla klienta.

Koncepcje humanistyczne stawiają przed psychoterapią różnorodne i ambitne cele. Głównym jest zmiana osobowości lub sensu życia Pacjenta. Jej przejawy to:

• uwolnienie naturalnej tendencji do samorozwoju;
• zwiększenie samoświadomości;
• uwolnienie możliwości przeżywania doświadczeń;
• wzrost samoakceptacji i akceptacji innych;
• nabycie zdolności do konfrontowania się z trudnościami egzystencjalnymi;
• poszukiwanie sensu życia;
• poszukiwanie wzorców idealnego człowieka.