Terapia dzieci Katowice

Terapia psychologiczna dla dzieci to jedna z metod leczenia małych Pacjentów, u których zdiagnozowano zaburzenia psychiczne. Podczas procesu terapeutycznego specjalista świadomie stosuje konkretne strategie, interwencje i techniki, by pomóc najmłodszym w modyfikacji zachowania, procesów poznawczych, emocjonalnych lub osobowości. 

Celem psychoterapii dzieci w Katowicach jest:

• złagodzenie objawów;
• wpłynięcie na niestabilne wzorce funkcjonowania;
• wspieranie pozytywnego wzrostu i rozwoju osobowości.

Co od istoty, psychoterapia dzieci i nastolatków nie różni się od tej oferowanej dorosłym. Jednak młodzi Pacjenci inaczej odbierają świat i w odmienny sposób angażują się w terapię. By zwiększyć ich motywację, psychoterapeuta dziecięcy może stosować uproszczony język, a także takie metody pracy jak rysowanie, odgrywanie ról, zastosowanie kukiełek, gier czy komiksów.

Istotną różnicą pomiędzy psychoterapią dzieci i młodzieży a psychoterapią dorosłych jest też włączanie w tę pierwszą rodziców.

Psychoterapeuci dziecięcy z katowickiego Centrum Zdrowia Psychicznego MindHealth wspierają najmłodszych i ich rodziców w przypadku problemów dzieci takich jak m.in.:

• depresja: cechuje się długotrwale obniżonym nastrojem oraz szeregiem innych objawów psychicznych i somatycznych. U dzieci i młodzieży może przyjmować nietypowy obraz (młodsze dzieci skarżą się na dolegliwości fizyczne, a nastolatki przejawiają bunt wobec rodziców i szkoły oraz zachowania agresywne czy autoagresywne);
• choroba afektywna dwubiegunowa (ChAD): podobnie jak depresja zaliczana jest do zaburzeń nastroju (afektywnych). Cechuje się naprzemiennie występującymi epizodami depresji (obniżonego nastroju i aktywności), manii lub hipomanii (wzmożonego nastroju i aktywności) oraz epizodami mieszanymi;
• zaburzenia lękowe: charakteryzują się lękiem nadmiernym w stosunku do sytuacji, który nie znajduje racjonalnego wytłumaczenia i nie jest kontrolowany. U dzieci i młodzieży najczęściej występują: lęk przed separacją w dzieciństwie, lęk uogólniony oraz fobie specyficzne;
• zespół stresu pourazowego (PTSD): występuje u ok. 30-50% dzieci, które doświadczyły traumy. Objawia się m.in. lękiem, poczuciem winy, zaburzeniami snu, nadpobudliwością ruchową, wahaniami nastroju, zachowaniami impulsywnymi i skłonnością do agresji;
• zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne: cechuje się występowaniem obsesji (myśli natrętnych) i/lub kompulsji (czynności natrętnych). Objawy te są przyczyną cierpienia, zajmują wiele czasu (ponad godzinę dziennie) i istotnie zaburzają codzienne funkcjonowanie;
• zaburzenia odżywiania: zaliczamy do nich m.in. anoreksję (jadłowstręt psychiczny), bulimię (żarłoczność psychiczną) i zespół napadowego objadania się (psychogenne przejadanie się). Główną cechą tych groźnych i szeroko rozpowszechnionych zaburzeń jest nadmierne skupianie się na wyglądzie i wadze;
• zespół nadpobudliwości psychoruchowej (ADHD, zespół hiperkinetyczny): jest jednym z najczęściej rozpoznawanych zaburzeń psychicznych u dzieci w wieku szkolnym. Charakteryzuje się deficytami uwagi, nadruchliwością i impulsywnością;
• zaburzenia zachowania: to powtarzające się zachowania agresywne i buntownicze, które mają charakter aspołeczny i negatywnie wpływają na rozwój dziecka czy nastolatka oraz jego interakcje z innymi. Łagodniejsza postać zaburzeń zachowania to zaburzenia opozycyjno-buntownicze;
• zaburzenia tikowe: tiki są nagłymi, krótkimi, powtarzającymi się nierytmicznie stereotypowymi ruchami lub wokalizacjami. Najcięższą postacią zaburzeń tikowych jest zespół Tourette’a;
• zaburzenia osobowości w adolescencji (okresie dorastania): charakteryzują się trwałym wzorcem funkcjonowania i doświadczania wewnętrznego, który wyraźnie różni się od norm kulturowych charakterystycznych dla danej osoby oraz odnosi się do jej całego społecznego i osobistego życia. Zaliczamy do nich m.in. zaburzenia osobowości typu borderline;
• schizofrenia: zazwyczaj pojawia się we wczesnej dorosłości, ale może wystąpić wcześniej. Charakteryzuje się tzw. objawami pozytywnymi (omamy, urojenia, symptomy dezorganizacji myślenia i zachowania) oraz tzw. objawami negatywnymi (apatia, wycofanie społeczne, ograniczenie woli, ograniczenie wyrażanych uczuć).

Podczas pierwszych sesji psychoterapeuta dziecięcy zazwyczaj zbiera wywiady na temat pacjenta i jego potrzeb (także od rodziców). Może poprosić o wypełnienie formularzy dotyczących zdrowia dziecka. Następnie stawia rozpoznanie oraz opracowuje i przekazuje informacje na temat proponowanego leczenia. Potem zawierany jest kontrakt terapeutyczny, w którym znajdują się zasady psychoterapii dla dzieci w Katowicach. W umowie określa się też rolę rodziców.

Zaangażowanie rodziców w psychoterapię dziecka zwiększa jej efektywność. Jednak sposób tego uczestnictwa zależy od wieku i problemu latorośli. Wykazano, że istotniejsza poprawa stanu Pacjentów następuje przy intensywniejszym zaangażowaniu rodziców w terapię młodszych dzieci z zaburzeniami lękowymi. Natomiast nastolatki z zaburzeniami odżywania mogą potrzebować większej autonomii i skorzystać więcej, jeśli rodzice zostaną celowo od nich oddzieleni.

Ponadto uczestnictwo rodziców w terapii jest związane z podejściem terapeutycznym, na którym opiera się specjalista. Dla przykładu w terapii systemowej potrzebne jest zaangażowanie całej rodziny, a w przypadku terapii poznawczo-behawioralnej u młodzieży z depresją częścią składową procesu leczenia bywa trening dla rodziców.

Rodzice mogą być włączani w terapię dziecka w Katowicach na różne sposoby. Przed rozpoczęciem leczenia uczestniczą w określeniu zasad i zawarciu – wspomnianego wyżej – kontraktu. Są także w przystępny sposób informowani o zaburzeniu dziecka i metodach jego leczenia (to tzw. psychoedukacja). Tym, dla których psychoedukacja nie jest wystarczająca, może zostać zaproponowana pomoc coacha. Niekiedy oferuje się też trening umiejętności rodzicielskich – zajęcia warsztatowe uczące konkretnych sposobów wpływania na zachowanie dziecka poprzez zmianę własnego postępowania. W części przypadków istnieje potrzeba zastosowania terapii rodzinnej (systemowej). Jeśli rodzice również mają problemy psychiczne, wymagają w pierwszej kolejności terapii własnej.

Czas trwania psychoterapii zależy od konkretnego przypadku. Na efekty trzeba jednak poczekać przynajmniej kilkanaście tygodni. Psychoterapia jest bowiem metodą pomocy, która ma zmienić sposób widzenia świata, radzenia sobie z problemami czy wchodzenia w relacje z ludźmi, a nie tylko zaradzić bieżącym trudnościom.

Psychoterapia może być oparta na różnych teoriach, które wyjaśniają genezę i mechanizmy zdrowia oraz zaburzeń psychicznych. Do głównych podejść terapeutycznych zaliczana jest:

• terapia poznawczo-behawioralna: w tym podejściu zakłada się, że emocje i nastrój nie zależą od tego, co dzieje się w życiu człowieka, ale przede wszystkim od tego, w jaki sposób się o tym myśli. W CBT dzieci i młodzieży mechanizmem zmiany jest budowanie nowych doświadczeń i umiejętności oraz wypracowanie nowych środków rozumienia otaczającego świata. Terapeuta wspiera dziecko w procesie myślenia, zachęca do szukania alternatywnych rozwiązań oraz wspomaga w ćwiczeniu umiejętności potrzebnych do radzenia sobie z przyszłymi problemami;
• terapia po urazach psychicznych: jest przeznaczona dla ofiar traumatycznych zdarzeń. Jej podstawowy cel to powrót do równowagi. W trakcie terapii specjalista może mieszać podejście poznawczo-behawioralne, psychoanalityczne, terapię zabawą, edukację czy metody alternatywne;
• terapia psychodynamiczna: wyróżnia się w niej dwa modele prowadzące do zaburzeń psychicznych. Pierwszym są konflikty wewnętrzne, a drugim – wpływ wczesnych doświadczeń z matką. Metody prowadzące do zmiany to przekształcenie sytuacji terapeutycznej w ulepszoną wersję pierwotnej sytuacji środowiskowej dziecka i w ramach tej struktury dążenie do zaspokojenia zaniedbanych potrzeb rozwojowych lub bezpośrednia praca ze środowiskiem pacjenta;
• terapia systemowa: to określenie dotyczy podejść uznających, że człowiek jest elementem różnych systemów (przy czym najczęściej opisywany jest system rodzinny). Według terapeutów systemowych objaw ujawniany przez dziecko jest sygnałem, że problem kryje się w relacjach między członkami rodziny, jej strukturze czy we wzajemnej komunikacji. Celem zmiany terapeutycznej są więc przede wszystkim nieprawidłowości w rodzinie.

Zapisy przyjmowane są telefonicznie pod numerem infolinii: 22 566 22 24. Nasza placówka mieści się przy ul. Jordana 11, w samym centrum miasta, jednak jeżeli Pacjent woli odbyć wizytę zdalnie, zamiast przyjeżdżać na miejsce, jest taka możliwość.

Na psychoterapię dla dzieci w Katowicach można zapisać swoją pociechę także przez sklep internetowy.