Terapia dzieci

Psychoterapia dziecięca to sposób na rozwiązanie problemów zdrowia psychicznego u dzieci polegający głównie na dialogu. By pomóc najmłodszym w rozmowie na tematy, o których nie umieją jeszcze mówić wprost, specjalista prowadzący psychoterapię dla dzieci wykorzystuje takie metody jak zabawę, gry, rysowanie czy odgrywanie ról. W zależności od zapotrzebowania w różnym stopniu włącza też w proces terapii rodziców lub całą rodzinę.

Psychoterapia wspomaga dzieci i ich rodzinę w przypadku wszelkich problemów, z którymi nie radzą sobie samodzielnie. Najczęściej na terapię dzieci zgłaszają się pacjenci doświadczający takich trudności jak:

• depresja i inne zaburzenia nastroju (afektywne): depresja objawia się m.in. długotrwale obniżonym nastrojem i spadkiem aktywności. U najmłodszych nierzadko na pierwszy plan wysuwają się objawy nietypowe (dzieci skarżą się na dolegliwości fizyczne, a młodzież przejawia cechy zaburzonego zachowania). W chorobie afektywnej dwubiegunowej po okresie występowania objawów depresyjnych pojawia się nadmiernie wzmożony nastrój i aktywność (mania lub hipomania);
• zaburzenia lękowe: cechuje je lęk, który zakłóca zdolność do codziennego funkcjonowania dziecka. Występują też objawy fizyczne. Do tego typu problemów zalicza się m.in. lęk separacyjny, zaburzenie lękowe uogólnione, zespół lęku napadowego, fobie (w tym np. fobię szkolną i fobię społeczną) czy zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne;
• zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD): jest diagnozowany we wczesnym dzieciństwie. Charakteryzuje się problemami z koncentracją uwagi, nadmierną ruchliwością i impulsywnym zachowaniem;
• zaburzenia odżywiania: zalicza się do nich m.in. anoreksję (jadłowstręt psychiczny), bulimię (żarłoczność psychiczną) i zespół napadowego objadania się (polegający na nawracających epizodach przejadania się). Zaburzenia odżywiania doprowadzają do poważnych zmian w zdrowiu fizycznym i dezorganizują funkcjonowanie psychospołeczne. Zagrażają zdrowiu i życiu;
• zespół stresu pourazowego (PTSD): cechuje się długotrwałym stresem emocjonalnym, niepokojem, koszmarami sennymi i destrukcyjnymi zachowaniami w odpowiedzi na przeżytą traumę;
• zaburzenia zachowania: ich objawami są agresywne, buntownicze i aspołeczne zachowania. Prowadzą one do poważnego naruszenia adekwatnych dla wieku oczekiwań społecznych. Cechy zaburzonego zachowania, jak wspomniano wyżej, mogą być również przejawem innych problemów zdrowia psychicznego;
• schizofrenia: pojawia się na ogół we wczesnej dorosłości, ale może dotyczyć także dzieci i młodzieży. U najmłodszych objawia się m.in. omamami, urojeniami, zmniejszeniem aktywności, ubogością myśli i wypowiedzi oraz rozregulowaniem funkcji psychicznych.