Terapia behawioralna

Terapia behawioralna opiera się na założeniu, że zaburzenia zdrowia psychicznego są wyuczonymi schematami zachowania. Ich leczenie polega na zmianie problemowych zachowań dzięki oduczaniu reakcji niedostosowanych i uczeniu prawidłowych.

Najczęściej wdraża się ją w przypadku występowania nieadekwatnych do sytuacji reakcji lękowych.

Terapia behawioralna zaczęła się kształtować w latach pięćdziesiątych XX wieku. Za jej twórców uznaje się zarówno Josepha Wolpe’a, jak i Hansa J. Eysencka. Korzystali oni m.in. z dorobku Iwana Pawłowa, B. F. Skinnera czy Clarka Hulla. W latach osiemdziesiątych techniki behawioralne zaczęto włączać do terapii poznawczej, co doprowadziło do powstania podejścia poznawczo-behawioralnego (cognitive behavioral therapy, CBT). Natomiast od lat dziewięćdziesiątych rozwijają się terapie oparte na połączeniu CBT z tezami innych szkół. Do tej tzw. trzeciej fali terapii poznawczo-behawioralnych zaliczamy m.in. dialektyczną terapię zachowania, terapię skoncentrowaną na schematach, terapię poznawczą opartą na uważności czy terapię opartą na akceptacji i zaangażowaniu.

Terapia behawioralna znajduje zastosowanie u dorosłych i dzieci. Wdraża się ją m.in. w przypadku następujących problemów:

• zaburzenia lękowe;
• zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne;
• schizofrenia;
• depresja;
• zaburzenia odżywiania;
• zaburzenia seksualne;
• tiki;
• moczenie nocne;
• jąkanie;
• zaburzenia ze spektrum autyzmu;
• ograniczenia związane z wiekiem senioralnym;
• neurotyczne zachowania osób zdrowych.