W terapii grupowej znaczenie mają dwa czynniki — relacja Pacjenta z terapeutą i z uczestnikami grupy. Interakcje zachodzące między Pacjentami pozwalają wydobyć z nich cenne informacje. Taki mechanizm ma znaczenie np. w przypadku ofiar przemocy. Przykładowo bite kobiety niechętnie dzielą się swoimi uczuciami na temat doznanej krzywdy. Kiedy przebywają w grupie innych kobiet, które również doświadczyły przemocy, mogą się przed sobą otworzyć, dostrzegając w innych własne odbicie lustrzane.
Wśród osób w podobnej sytuacji Pacjenci czują się bezpiecznie. Członkowie wspólnie, w grupie i jednocześnie indywidualnie wewnątrz siebie analizują swoje lęki i uczucia. W trakcie terapii następuje budowanie więzi między uczestnikami. Ponadto Pacjenci uczą się panować nad emocjami, przełamują swoją nieśmiałość. Terapeuta obserwuje reakcje uczestników grupy i nadaje rozmowom odpowiedni kierunek.
Uczestnicy grupy uczą się od siebie, nabierają wzajemnego zaufania, eksponują własne trudności i starają się wspólnie nad nimi pracować. Członkowie dzielą się swoimi spostrzeżeniami na temat cudzych wypowiedzi. To sprawia, że Pacjent ma szansę spojrzeć na swoje życie w sposób obiektywny, taki w jaki patrzy na niego terapeuta podczas terapii indywidualnej. Nabiera większej świadomości wobec swojego zachowania i zmienia się jego samoocena. Przeżywanie emocji w grupie prowadzi do wewnętrznych przemian uczestników. Pacjenci, widząc, że inni robią postępy, sami nabierają nadziei na zmianę. Inni uczestnicy grupy mogą stanowić dla niektórych „wzór” do naśladowania.
